Summary
İlk Dönem Anadolu Sahası Mesnevilerinde Medhiye Uslubunun Kullanımı
İslami edebiyatların en yaygın ürünlerinden olan mesneviler,
kendi arasında kafiyeli mısralardan oluşan manzum
eserlerdir. Binlerce beyit uzunluğunda yazılabilen mesneviler,
bu özelliğinden dolayı doğu edebiyatlarının romanları
olarak değerlendirilir.
İlk dönem Anadolu sahası mesnevilerinin ortak özelliği,
hem saray kültürünün hem de sosyal yaşamın gelişmesinde
rol oynayan eserler olmalarıdır. Bu mesneviler çoğunlukla
devlet yöneticilerinin istek ve yönlendirmelerine bağlı
olarak yazılan eserlerdir. Özellikle yüksek saray kültürünün
ve kurumsallaşan klasik edebiyatın ilk ürünlerinin verildiği
ilk mesnevilerde yöneticiler için yazılmış methiye bölümleri
de yer almaktadır.
Bu çalışmada XIV. asır ve II. Murat dönemi eserlerinden,
Şeyhoğlu Mustafa’nın Hurşîd ü Ferahşâd, Ahmedî’nin
Cemşîd ü Hurşîd, Ahmed-i Dâî’nin Çengnâme, Tutmacı’nın
Tabiatnâme ve Şeyhî’nin Hüsrev ü Şîrîn ve Harnâme
isimli mesnevilerinin methiye bölümleri muhteva, şekil ve
üslup açısından değerlendirilecektir.
Keywords
Klasik Türk edebiyatı, mesnevi, methiye.