Summary
Bir Mahbûba Sevb-i Cedîd Giydirmek: Erzurumlu Rahmî’nin Manzum Avâmil Tercümesi
İslam devletinin sınırlarının genişlemesiyle ortaya çıkan, muhtelif toplumların Arapça konuşma ihtiyacı ve Kur’an’ın doğru anlaşılıp korunması zarureti neticesinde Arapçanın gramer kaidelerinin tespit edilmesi zorunlu hâle gelmiştir. Bu hususta birçok Arap dil bilgini Arapçanın yanlış kullanımlarla bozulmasına engel olmak için çeşitli eserler ortaya koymuştur. Söz konusu eserlerin bir bölümünü de nahiv ilminin şubesi olan avâmiller oluşturmaktadır. Âmil kelimesinin çoğulu olan avâmil, bir terim olarak Arapça’da kelime sonlarının okunuşuyla ilgili konuları ihtiva eden gramer hususlarını ifade etmektedir. Halil bin Ahmed (öl. 175/791) ile başladığı kabul edilen avâmil yazma geleneği ondan sonra da yaygınlık kazanarak devam etmiştir. Bu geleneğin en önemli halkalarını ise Abdülkâhir Cürcânî’nin el-Avâmil’i ile Mehmed Birgivî’nin el-‘Avâmilü’l-cedîd’i oluşturmaktadır. Bahsedilen avâmiller üzerine birçok gramer âlimi tarafından şerh, haşiye ve ta‘likat türünden eserler yazılmıştır. Mevzubahis eserler başta Türkçe ve Farsça olmak üzere pek çok dile manzum veya mensur olarak tercüme edilmiştir.
Bu çalışmada avâmil türü hakkında tanıtıcı bilgiler verildikten sonra Abdülkâhir Cürcânî’nin el-‘Avâmil adlı gramer kitabının Erzurumlu Rahmî tarafından yapılan Türkçe manzum tercümesi ele alınacaktır. Rahmî’nin, tercümesini tamamladıktan sonra yazdığı şerhe dair bazı değerlendirmeler yapılacak; söz konusu şerhin başında yer alan malumattan hareketle şair hakkında bazı yeni bilgiler verilecektir. Manzum tercümenin yazılma sebebi, kim için yapıldığı, ne zaman tamamlandığı ve istinsah edildiği gibi hususlar üzerinde durulduktan sonra tercümenin muhtevası incelenecektir. Son olarak eserin transkripsiyonlu metni araştırmacıların istifadesine sunulacaktır.
Keywords
Avâmil, Abdülkâhir Cürcânî, el-‘Avâmil, Erzurumlu Rahmî, manzum tercüme.